Kufiri Ujor i Shqipërisë

Kufiri Ujor i Shqipërisë


Atje ku kemi kufirin
Jo - pika gjaku nuk ka!
Atje ka lumenj të tërë gjaku
Që shenjtërisht janë derdhur
Nga të shenjtët tanë
Që nuk kanë te ngjashëm me ta.


Nuk lahet ai gjak,
Gurgullimë përjetësisht e pavdekshme
Në shekuj e mbledhur.
Nuk është gjak shën Kozmai,
shën Spiridhoni
Apo ndonjë “shenjti” tjetër helen
Nga ata që qajnë me lotë.
Eshtë gjak i vërtetë ëngjëjsh, shenjtorësh
Eshtë gjak heronjsh të popullit
Më të lashtë në botë…


Tanimë në ato ujra nuk ka ujra më
Edhe pse deti duket i kaltër
Atje është gjaku që nuk shkelet,
Që nuk harrohet,
Jemi ne, të gjithë në të…!


Ai gjak nuk shitet,
Nuk blihet.
Ai skuq dhe zbukuron trojet e veta
I mbush me krenari.
Ai djeg e përvëlon çdo armik e barbar
Që kërkon edhe një milje akoma…
Edhe një kilometër më shumë përkëtej të shtyhet.


Eshtë më i vetëtimtë se rrufeja
Dhe më përvëlues se zjarri
Nuk është uje ai i kaltri atje
Nuk hyn në kontrata
Në përcaktim territoresh detare
Një vule nderi kanë ato Troje,
Ato Ujra, ai Dhe.


Eshtë vulosur një herë e mirë!
Kujdes me atë kaltërsi
Se është kaltërsi skuqëse …
Nuk munden të perzihen atje
Llumra barbarësh….
Me atë lloj Gjaku të pastër e krenar Heronjsh
Ilirësh, Arbëreshësh, Shqiptarësh …!

Zemërimi…

Zemërimi…


Bota jone plot lajme të vjetra,
Që i ripërtyp për çdo ditë pa mëshirë...!
Si mund të mos ndjejmë zemërim,
Si mund të ndjehemi mirë!


Jetë e mbushur plot me gënjeshtra,
Me padrejtësi, shfrytëzim
Si mundet të jemi të qetë?
Si mund të mos ndjejmë zemërim?


Një “mik” që dhuratë sjell zhgënjimin,
Një plan që shkon keq s’di për ç’shkak…
Si mund ta dëbojmë zemërimin
Që ulet këmbëkryq në çdo prag?


Por jeta është tepër e shkurtër
Çdo sekondë që nuk hidhet kot
Na bën ta braktisim mërinë,
Të "shijojmë" këtë stresuese botë.


Dhe pak, mes stuhisë të durojmë,
Si barka qe velat lëkund...
A thua gjithshka do të mbarojë
Pa gjetur të drejtën askund...?!

Tradhëtia

Tradhëtia

 
Tradhëtia - prita që errësira i ngriti Jetës,
Paradhoma e vdekjes gjithë myk dhe trishtim,
Armikja më e egër e së Vërtetës.
Edhe në mes të verës i fut shpirtit thëllim.

Fytyra dinake e vetë djallit mbi tokë,
Maskuar shpesh me pervijimin e dashurisë.
Acari që vret ndjenjat per miq e për shokë,
Nepërka që helmon dritën e mirësisë.

Lugina që e ka fundin e saj në ferr
Nuk lejon rreze drite në shpirtrat e dërrmuar.
E destinuar të kalojë përjetësinë në terr.
Qoftë larg nga ne dhe nga gjithë ata që duam.

Je Zemra Jonë Shqipëri…!

 
Je Zemra Jonë Shqipëri…!


Ti je kënga e parë që fëmijë dëgjuam,
Je më e forta ndjenjë, dashuri,
Më i dhembshmi lëndim që në jetë provuam,
Ti je Shpirti Ynë, Shqipëri…!

Do doja veç bulëzime pranvere të njihje,
Të kishe, veç diell, pavdekesi.
Do jepja gjithshka që të keqen ta fshije
Nga Trupi Yt, Shqipëri…!

Në shekuj o Nënë ke mbajtur lart kokën,
Të kemi ne Ty Perëndi!
Me gjakun e derdhur mes qiellit e tokës,
Je Nderi Ynë, Shqipëri…!

Nga krahët ke shkulur gjakpirës, tradhëtarë,
Shpirti të qan nga vreri i tyre i zi.
Por ballin e pastër e mbajte të bukur, krenar,
Je Jeta Jonë, Shqipëri...!

Ke lindur bij trima, ashtu do jetë përgjithmonë.
Të kanë në këngë e në luftë, të mbajnë në flamur kuqezi.
Je ëndërr e bukur, e dhimbshme, e dashura jonë.
Je Zemra Jonë, Shqipëri…!
………..

Qëndro

Qëndro


Ti vëlla i imi
Ndize zemrën zjarr!
Verbo pengesë-shpikësit
Dhe qëndro shqiptar.

Në dritën e ditës
Sheh rrugën ku shkel,
Porse natën shtegu
S’dihet se ku del…

Dhe në labirinte
Bashkë me shokë e miq
Mund të hyjë padashur
Gjarpëri lakuriq.

Ka hequr lëkurën
Këmbët s’i fsheh më…
Forco mik retinën,
Zbuloje atë !

Se me errësirën
Helmin sjell tek ty
Pastaj çdo vëmendje
Humbin ata sy.

Më pas s’di ç’të ndodhi,
Më pas s’di kush je,
Derisa i humbur
Endesh në këtë dhe.

Neper netët – dritë
Ndize zemrën zjarr
Kapërce pengesat
Dhe qëndro shqiptar.

Mbaji sytë hapur
Ti vëlla, ti mik
Erës ktheju ballas
Mos u tremb, mos ik.

Lirisë hapi zemren,
Me diellin jeto.
Erresirës dorën
Kurrë moj ja afro.

Skënderbeu në Krujë

Skënderbeu në Krujë


Dy sytë e derdhur në bronz
Vështrojnë andej larg, tej nga malet…
Një qiell i trazuar në sfond
Si det i mbuluar me valë.


Atje ku qëndron përjetësisht,
Nga malet vështrimin drejtuar,
Një fllad që fryn butësisht
Fëshfërin për të t’shplodhur, shpenguar.


Mbi shpatën tënde zogjtë
Cicërojnë lehtësisht pa pushim.
Pranë teje prapë njerëzit e tu
I sheh në çdo mbrëmje dhe zgjim.


Nuk kanë të mbaruar stuhitë
Që nga malet vijnë plot gjëmim
Por në malet e larta drejtohet
Përjetë i yti vështrim…!


Nuk mbarojnë asnjëherë pabesitë
Që Shqipërisë i trokasin sërish
Por ti dhe i derdhur në bronz
E tërheq si magnet – lartësish …!


Nuk ka minuta për prehje
Në sytë e bronztë – horizontit.
Qetësi sjell në zemrat e njerëzve
Je shpatë e Dorës së Zotit.


Në kohë te këqia e të rënda
Në kaos apo çmenduri …
Ti je atje dhe në zemra
Gjithmonë na risjell krenari.

Për ty, Nëntor

Për ty, Nëntor


Nëntor, ti gjurmën fuqishëm
Në jetët tona e le.
Na sjell lavdinë madhërishëm
Si dritë nga shekujt magjishëm
I pandryshuar ti je.


Ka lënë tek ty zemrën Gjergji
Dhe shpirtin dhe shpatën me të,
Së bashku me thirrjen e tij:
Lirinë nuk jua solla unë – një njeri
Mes jush e kërkoni atë…!


T’u përkul Ismail Qemal fisniku
Me flokë të bardha e me zemrën flakë
Në ditët e tua shpresat kurrë nuk i fiku
Tek ty la shpirtin dhe iku
Pasi na solli flamurin e larë me gjak.


Tek ty u përkulën heronjtë partizanë
Bijtë e bukur që kjo tokë mban në gji
I skuqën javët e tua dhe gjakun e tyre dhanë,
Lotët që derdhe për ta kurrë nuk u thanë
Se jetën e dhanë për liri.


Tek ty ëndërroi Kosova
E dërrmuar, plagosur por me kokën lart.
Ti i solle asaj krahë shqiponje,
I ktheve qëndrimin e vërtetë prej Zonje
Që kurrë s’e humbi, që përjetësisht mbart.


Të lutem une ty sot, Muaj i Bekuar
Të ndrish për ne në keto ditë përsëri.
Të bësh të kuptojmë se liri e kërkuar
Është në mes nesh gjithmonë e praruar.
Ajo do Bashkim, Dashuri, Mirësi.

Fjalët që era m’i përcjell…

Fjalët që era m’i përcjell…


Fjalë që bëhen jetë,
Që bëhen s’di se si…
Bëhen pluhur yjesh,
Që bëhen shi,
bëhen kujtime
që bëhen poezi…!

Dhe ndodh që arrin hijeshia e heshtjes
midis nesh papritur…
Hijeshi e mjegullt dhe e thellë,
Si dielli në det, perëndimit duke zbritur.

Ne heshtim
Si të përkundur
nga fjalët tona të munguara
Pjesëmarrës
Në të njëjtën heshtje,
Nën retë e bardha anonime
Që shëtisin si të cunguara
Dhe na mjegullojnë trurin
Pa zë, pa fund, pa anë…
Pasi pasqyrojnë heshtjen
dhe pritjen
në sytë tanë…

Nëse na ndodh
Që do duhet të largohemi
nga njëri – tjetri për pak,
Me siguri do ta bëjmë në një ditë shiu
Që askush të mos arrijë të dallojë lotin
që fytyrën lag…
Ose në një ditë të mjegullt dimri
Që askush të mos arrijë dot
të dallojë zbehtësinë
që vjen ashtu si kot...

Jo, s’e dija se ekzistonte dikush në botë
Për të cilin do kisha kaq shumë dëshirë
T’i ndjeja frymëmarrjen
Murmuritjen e ëmbël dhe të heshtur
Nuk e dija se dikush do më emociononte
Aq shumë
Sa të dëgjoj erën
duke kujtuar fjalët që më thotë.

Era shkon e vjen si fjalët e tij
Pak të pasigurta
dhe plot dashuri.
Era sjell e përcjell fjalët tona të brishta,
Fjalët tona të munguara
Dhe i vesh me buzëqeshjet që lindin
Në momentet që jemi bashkë
Si tinguj këngësh të pakëndura.

Era ndodh që të jetë më inteligjente se ne
Se me shpoti bën lojra të mrekullueshme
Me mendimet e mia të trazuara…

Harresa dhe subkoshienca

Harresa dhe subkoshienca


Do mrekulloheshe apo do heshtje përlotur,
Do habiteshe vërtet edhe ti…?
Situatë e çuditshme ku dhe ti si unë
Do mbeteshe shtangur e di….

Të them se habitem me veten tani
Kur shoh se si kujtmi yt
I zverdhur, si një foto pa cilësi,
Ngre kryet si i nemitur

Nga përgjumja e përjetshme
Ku, nuk e di se ç’forca të panjohura,
Të padukshme, të ethshme
Mes harresës sime e kanë zhytur.

Nuk kam dëshirë të të kujtoj aspak.
Nuk dua as të dëgjoj ëndrrave fjalët e tua
Në netët pa hënë, pa gjurmë, pa cak…
Vërtet nuk dua, jo, nuk dua…

Por ja, ajo dinakja e madhe, e heshtur
Delikatja , herkuliania trime
Si mikeshë besnike të ka mbetur:
E pagjuma subkoshienca ime!

Ajo bën që të rrëzohet qoftë edhe për një çast
Pushteti magjik i harrimit
Dhe minutat e rënda që vijnë pastaj
Të të blatohen, si të denuar në gijotina flijimi...

Eja se të pres...!

 
Eja se të pres...!


Eja, të pres buzë detit në Vlorë,

atje është ndryshe ajri, ndryshe kripa,

tinguj magjikë vërtiten e treten.

Ndryshe Dielli...

Dhe Hëna është tjetër...

Atje me shijon pritja më shumë se kudo

sepse nuk ma pushton shpirtin

asnjë ankth i vjetër...!

Atje buzëmbrëmjet janë të prera për pritje

dhe zemrave kalojnë tingujt mes per mes.

Dashuria është si një fëmijë në rritje

i gjithë lulëzimi vjen me mua kur të pres.

Flakadanët e 17 Janarit

Flakadanët e 17 Janarit

- Vëllezërve Jusuf e Bardhosh Gërvalla dhe mësuesit të shquar Kadri Zeka -


Rreh tik-takut të zemrave janari
Në të shtatëmbëdhjetën ditë të tij.
Kristalet e dëborës dhe të akujve
Tre pishtarë të flaktë po i shkrijnë…!

Nëpër yje akujsh vijnë tingujt
Që lëshon në kohë një kitarrë
Shkrijnë në vite dëborën e zemrave,
Sjellin të tre trimat si më parë.

Nuk mungon Bardhoshi sot, as kurrë,
As Jusufi me vargjet shkëndijë.
Vjen Kadriu ideatori burrë,
Si kështjellë e vendit të tij.

Venave të gjakut tonë tinëzisht
Zgjati kthetrat tradhëtia dikur.
Jusufi la testament përjetësisht
“Në qoftë shqiptar mos u zbuloft’ kurrë!”

Forca e shpirtit tuaj mposhti
Në folenë e gjarpërit një perandori
Që të lindte dritë zemrave të popullit.
Flakadanë që mposhtët një Jugosllavi.

Sot nuk ka varr qe i mban ata trima,
Nuk ka tokë të ftohtë që ata i ndan,
Jusufin, Bardhoshin, Kadriun
I kemi mes nesh në çdo anë..!

Jo nuk mundet dot t'i mbajë ata varri
Këngëve e zemrave tona jetojnë
Shenjtërim i dhanë Shtatëmbedhjetë Janarit
Flakë shqiptarie sot e përgjithmonë...!

Një fëmije me botë të thyer…

Një fëmije me botë të thyer…


- Pas një vizite të një fëmije 7 vjeçar të abuzuar, të cilit përdhunuesi i kish dëmtuar edhe sytë… -


Ja ku jam para teje
Duke dashur të të mjekoj sytë e bukur
Që ende nuk kanë mbushur 7 vjet
Që kur kanë parë dritën e botës tonë.
Botës së çuditshme, të dashur, të turbullt…
Për ty u bë një botë e egër,
plot lumenj ankthi
Që s’mundem dot me gjithë doktoraturat dhe titujt
Ta kthej për ty në një botë me diell,
me zogj e me këngë,
të ledhatuara nga fllade lojrash, gëzimi dhe malli…
_______

Diçka ajrin e elektrizon dhe e bën të mjegullt.
Kur pas çdo buzëqeshjeje nxirëse,
çdo përkëdheljeje vrasëse,
çdo fjale kurth ngjasuar me folenë e djajve
tek ty individ horror që vret
abuzon, përbuz lumturinë e një fëmije… e të çdo njeriu
është një botë - errësirë.
Teatër, në të cilin asgjë s’mund të depërtojë.
Realitet i egër që merr formën e ferrit
Një shuplakë me forcë të paparë
ndaj ligjeve të natyrës.
Buzëqeshjet – shenja falsiteti,
Fjalët – shenja të mjera injorance,
Përkëdheljet – tmerr nga duart makabre e false.
Ç’gabim po mendove
se gjestet mund të jenë autentike.
E verteta e nxirë
nga një gënjeshtër e gjatë, e gjatë.
Gënjeshtra e të qenurit njeri i vërtetë.

-------
Si mund të mbartet vallë në ndërgjegje
Ky fëmijë me sy të sëmurë që pikojnë
Lot ankthi dhe dhimbjeje?!
Njerëz që kaloni indiferentë ndaj abuzuesve
Ata mund të gjenden këtu buzëqeshur,
mes nesh,
Duke përbaltur dhe përgjakur jetën.
Me fjalë rruge mund të tallen
me ndjeshmërinë njerëzore,
madje duke thurur
edhe ndonje vrer – bejte mizore
a duke ngritur kolesterolin,
të dhjamosur deri në poshtërsi.
Merrni gërshërët e zemrave, njerëz
Dhe me dashurinë për fëmijët tuaj
Kërkoni në vetvete, kurajo, zemër, fuqi,
Coptojini këta gishtërinj që përdhunojnë jetën.

HERONJTË E VIGUT

HERONJTË E VIGUT


I vranë përsëri pas gjashtë dekadash
Dhe ishin përsëri njëzetë vjeçarë,
Në gjoks edhe në ballë gjurmë plagësh
Në shpirtin tonë gjaku i tyre i patharë.

Skërmisin dhëmbët bijtë e etërve gjakpirës
Dhe duket se me bronzin po luftojnë
Në gjashtëdhjetë vjet gjaku i tyre mbjell të mirën
Edhe pse sot nga piedestali duan t'i rrëzojnë.

Nuk janë statujat e heronjve bronz e hekur,
Nuk janë beton dhe as mermer - t'i zhdukni ju!
Me nder janë gdhendur, s'njeh lavdia fjalën vdekur
Nëpër miliona zemra shqipesh janë këtu.

Nëse ju shkulni një shtatore nuk humb Shkodra
Dhe kur nga kreu i parlamentit nxirrni thonjtë.
Nuk humbet gjaku se kanë plot vëllezër, motra,
Në gjithë Shqipërinë kanë statujën 5 heronjtë.

Fjalët e tyre: "Po na shitojnë plumbat armike,
Po jetën do ta falim si me le!
- Vdekje fashizmit!" - përsëri na brohoritën -
Gjithë plumbat kundër tyre ranë mbi ne...

Toka shqiptare, qielli, prapë i përshëndeti
Si atë ditë kur për të fundit herë Diellin panë
Në zemrat tona me gjak gdhendën amanetin
Në Vig i vrane dikur, por sot pranë nesh i vranë

Bashkimi Kombëtar

Bashkimi Kombëtar


Dhe një herë le të zhurmojnë valët,
përreth zemrash që së bashku rrahin, me një ide.
Nuk ka hekur dhe as zjarr që të mundë fjalët
kur ato së bashku krijojnë një emër: ATDHE.

Eshtë i fortë si shkëmbi edhe i brishtë kur duket
Me ne në përjetësi, i praruar në amëshim!
Nuk ka drojë nga humbja, nuk shuhet, nuk tutet
i Atdheut tonë të shtrenjtë, i pavdekshmi BASHKIM!

Poetit

- Mikut tim Poet -


E dimë të dy që bota shpesh
është iluzion dhe fantazi,
të gjithë i duan të tuat vargje,
të tuat poezi..

 
Në to gjen veten njeriu i lumtur
dhe ai që loti në sy i shket.
Nëpërmjet tyre dhe unë kam mundur
të të njoh me mirë, Poet.




Nëse provoj që gjumin sonte
ta sjell ngadalë në sytë e mi
e di që lehtas, nëpër ëndrra
rend jotja poezi.

Kodi i Lashtë

Kodi i Lashtë


Në këto dimra të çmendur
I larti vendi im
Po sjell ndër mend pranverat,
Kohët e lumturisë.
Dhe s’mund të kem durim!

Dua të mos ndjesh dhimbje
Shtegut ku po kalon
Të gjithëve sofrës tënde,
Në këto ditë pa kahje,
Të gjithëve na shikon.

Aty ke zemërtrima
Po ke dhe ëndërrvrarë
Xhelatë edhe viktima,
Si foshnje të vetmuar,
Me lotët e patharë.

Aty snobi, i cekëti,
Shpirtziu ja atje,
Ja një që po buzëqesh,
Si “mik” vjen në mes nesh
Dhe thikën shpinës ngre.

Ke falso-luftëtarë 
Që masturbojnë vetveten 
Me lavdinë e të rënëve
Zgërdhihen të mjeruar,
Mykur, satanizuar 
Dhe pabesive treten.

Sa shumë trashëgimtarë
Ka bërë Juda këtu !
Por, vendi im i ëmbël,
Je drita e syve tona,
Këta s’janë genet e tu!

Nuk di se ç’kohë i lindi,
Se ç’batërdi i mban,
E ndjej që një gjak s’jemi,
Na ndan gjithshka që kemi.
Një Kod i Lashtë na ndan.

Na ndan Besa e shkelur
Për vite e vite plot.
As princ Lek Dukagjini,
Me gjithë të Lashtat Ligje,
s’mundi ta dinte dot.

Ta dinte do ndërtonte
Mal –Kod për bijtë e tij,
Që kurrë mos depërtonte,
Mes nesh mos ekzistonte
E gjithë kjo babëzi.

As turku, jeniçeri
S’mundi, lakmoi kot.
Po kjo kuçedër erë
Që vjen si shkulm skëterre
Pse fryn e s’ndalet dot..!?

Gjuhës shqipe

Gjuhës shqipe


E bukura, e ëmbla, e lashta gjuha ime
Më lër të të ndjej, të prehem tek ti!
Të mos i kujtoj gjithë përçudnimet,
Barbarizmat, turqizmat, përplot neveri…

Përpjekjet e përditshme si kordhë vrastare
Dua t’i lë pas, në humnerë t’i hedh
Duart që përpiqen të të kthejnë në qyqare
Ty, që shkëlqimin e Diellit përcjell.

E bukura Zonjë, në këtë botë e para,
Gjuha që me këngë bilbilash ligjëron
Kurorë e gjithë gjuhëve, mbretëreshë krenare
Nën tingujt magjikë, Parajsës më fton.

S’mbeti stuhi dhe uragan pa shpërthyer
Kundër teje, por ti je nektar që pastron.
Armiqtë i le pas, në turp të përlyer.
Madhështore, këngën e jetës këndon..

Thellë në shpirtin tënd Zoti krijoi forcën
Që gjithë barbarizmat i djeg, përcëllon.
Nëse sot përpiqen ende të damkosin
Lodhen kot se ti në botë mbretëron.

Alfabetit tënd lejomë t’i përkulem
Gjuhë e madhërishme, që s’pranon vargonj.
Ndjesë të të kërkoj kur nuk bëj sa mundem
Që frymëmarrja e fjalës mendjen të çlirojë.

Dëshirë dhe realitet….

Dëshirë dhe realitet….

 
Më ka ndodhur si shumëkujt
Që në momente kaosi,
Buruar nga zemra e këtij planeti,
ta ndjej përvëluese dëshirën
që këtu të mos kisha lindur kurrë,
të kisha një buton për të zhbërë
krijimin tim diku…, dikur…!

Por tashmë e gjendur në këtë botë
Asgjë nuk ndryshoj dot më…!
Nuk mund të kthehem në një ëndërr fluide…!
Në një aureolë enigmë për sytë njerëzorë,
Në një ëndërr me frymë dhe zë,
Që në gjumë vjen dhe ikën mëngjesit,
Pa dashur të gjendet në të.

Sa herë gjendem e mbytur në një det lotësh
Dijeni, dua të iki shumë larg,
të mos e kthej më kurrë, pas vështrimin,
të shoh retë si shëtisnin duke me mbajtur në krahë
Vetëm të ëndërroj se po fluturoj
pa pasur pengesa malore absurde,
as oqeane, as Sahara…!

Por jam këtu dhe dua më shumë se sa zogu do qiellin
të mos pushoj kurrë së ëndërruari,
Do të doja që njerëzit të më kuptonin,
pa qenë nevoja t’u flas.
Do ta doja në fund të fundit
më të mirë çdo bulëz jete të këtij planeti.
Më të vërtetë, me me ndjenjë, më me klas!

Do të doja që gjithshka
të mos ish ai realiteti i trishtë
që çdo ditë mbyt,
që si shigjetë e helmuar të ngulet në sy.
Eh, sa shumë ndryshime do të arkitektoja!
Por …mjerisht…. realiteti është ky
dhe ju doni apo nuk doni - gjendeni aty…!

Babait tim

Babait tim

Kujtimet janë veshur plot mjegull.
Tashmë nuk i kujtoj dot të gjitha
Aq kthjellët përherë.

Dhe figura jote dhe zëri yt,
Dhe aroma jote kanë hyrë në një botë zbehjeje,
Siç zbeh era polenin e luleve në pranverë.

Ti vjen e nga ajo fotografi më buzëqesh
Çdo herë që të shoh.
Ti më buzëqesh përsëri e përsëri.

Duket sikur ti je më i lumtur se unë,
Sikur edhe që andej shpirti yt kërkon të më dërgoje
Lumturi.

Ku ta çoj gjithë këtë dashuri që na bashkon?
Këtë lidhje kaq të fortë?
Këtë lidhje instiktive, të pakëputur, ma thuaj!

Lidhje të pavdekshme!
Unë nuk mund të jetoj dot pa ty.
Siç duket as ti, që vjen kaq shpesh, pa mua.

Vjeshta

Vjeshta


Me zbehtësinë e zymtë të gjetheve që thahen,
Me ngjyrën gri të qiellit mes reve që shpërndahen,
Me një kujtim të bukur, këtu në zemrën time,
Me shira të rrëmbyer, me erëra e gjëmime,
Ja vjeshta po afron.


Me një petale loti në cep të syve rënë,
Me një pendë dallandyshesh nëpër shtegëtime lënë,
Me një fjalë dashurie, mbuluar me mister,
Me mall e nostalgji për Diellin në pranverë,
Ja vjeshta po rënkon.


Kur era vërshëllen mbi xhama dhe troket,
Kur shiu, lot i qiellit, mbi sytë tona shket,
Vetë vjeshta murmurit me një trishtim ngjyrë gri:
Nuk dua që të kem kaq shumë lot e mërzi,
Vetë vjeshta po loton.


Dhe ikin ditët, javët, pranvera vjen sërish,
Na pëshpërit gjithë gaz plot fjalë dashurish.
Dhe ikën përsëri dhe prapë vjeshta vjen,
Trishtimin, zymtësinë me vete pas i kthen
Kjo vjeshtë që vjen e shkon.

Shpirti yt – vezullim

Shpirti yt – vezullim
- Avni Rustemit -


Nëpër vite vjen kushtrim përsëri
Zemra jote e madhe, hapi yt, Avni.

Për Atdheun tim – domosdoshmëri
Shpirti yt flamur duhet përsëri.

-------

Vezulloi fort kur Atdheu përbaltej,
Kur toka e shenjtë me tradhëti matej.

Kur shitej, kur blihej si një mall pa vlerë,
Erdhi për t’i sjellë respekt edhe nder.

Plumbi i tij dërmoi veç Esat Toptanit
Gjithë kob – mizorinë që i thurej Vatanit.

Bëri që tradhëtia të vdesë çdo ditë
Erdhi si një ëngjëll, sjellë nga Perënditë.

I dha tjetër emër vendit tënd, vendit tim,
U bë dritë shprese, brezave kushtrim.

Buzëqesh dhe sot, e loton bashkë me ne.
Nën krismat e tij zemra ndryshe rreh…

Krah të fortë i jep Shqipes për liri,
E shfaros tradhëtinë madhështi e tij.

Ditëlindja e një vrasësi

Ditëlindja e një vrasësi

Në një ditë prej ditësh mes resh zymtuar,

Mes erës kuçedër që fryn e shfryn
Edhe pse dukesh humbëtirave shkuar,
Ditëlindja jote mes njerëzish hyn..

Sikur të mundja të ribëja kalendarin
Viti do kishte një ditë më pak…
Ka ditë që sjellin vërtet acarin,
Që gëzimin shuajnë, pa njohur cak…

Një ditë e vitit ka shkuar kot
Se lindja jote bën pjesë në të.
Ti je prej kohësh, i fshirë nga bota
Por ai muaj si më parë, nuk kthehet më.

Frutat e urrejtjes

Frutat e urrejtjes

Rriten fushave të minuara,
Zemërim dhe hakmarrje mbuluar.
Mbillen në varre masive
si ushqim makabër
Për dheun e zi blatuar.

Varur nëpër degë të pemëve
a me një plumb në kokë, si në një çmenduri,
përçudnuar karrigeve elektrike
a me një litar rreth qafës,
pa u kënduar as edhe një elegji.

Nuk janë të ëmbla dhe të lëngshme ato fruta,
Por të përgjakura deri në babëzi.
Nuk i përkasin botës së bimëve
Por asaj të kafshëve
deri në shtazëri.

Farat e tyre janë të forta
Si injoranca që i prodhon.
Kush ushqehet me to nuk sheh njerëz përreth
Por vetëm armiq
Tej e mbanë percepton.

Kush i kultivon nuk pranon më arsye
Por vetëm dhunë gjithkund.
Piqen në një stinë të quajtur luftë,
Stinë e urryer,
që vdekjen përkund.

Përfundojnë ato fruta deri në shtëpitë tona
Në një servis të një propagande vulgare
Dhe kujtohemi se i kemi para syve
Kur ndodhemi befas
nën grackën e tyre tinzare…

Fjala

Fjala


Në krahë të përkund,
të vret,
të ngre prapë,

një fjalë e ngrohtë,
e egër
a kallp.

Një fjalë hipokrite
kthen qiellin në gri,
një fjalë mjeshtërore
të vesh me magji.

Një fjalë s’është gjithshka,
shpesh s’të mjafton,
sa herë e vërteta
në të nuk qëndron.

Por zemra
e veshur me mjegull stuhish.
për fjalën e ëmbël
ka mall sigurisht.

Kur nuk të takova…

Kur nuk të takova…


Unë nuk isha, ndërsa ti derdhje lot,

Dhe lotët e qiellit binin mbi ty.
Shpirti më thyhej, sa shumë s’e them dot,
Në natën që shtrihej ngadalë mbi të dy.

Mungova, isha atje ku nuk doja.
Trishtuar, më duhej të recitoja gëzim…
Nuk shihja as yje, as hënën kundroja,
Teksa doja të rendja ku ish shpirti im.

Më mirë, ndoshta, që me lot nuk të pashë,
Më mirë që dhe ti me lot s’më pe mua.
Në ëndërr më dhimbte, më vriste, pa fjalë
Ajo largësi nga zemra që dua.

Në ditën që erdhi, një diell më shihte
Trishtueshëm, sikur të më thoshte: "Më fal..!"
Që s’u bë aq i nxehtë, sa të tëra t’i shkrinte
Malet dhe rrugët që neve na ndanë…

Ëngjëj dhe djaj

Ëngjëj dhe djaj


Ditët tona
nisa të mbledh një nga një
pas fatit të verbër,
mes shtegut harraq.

M’u dukën
vërtet aq pak sa s’ka më,
sa nisa t’i kthej
në minuta sakaq.

Për hir
të një gafe të Zotit a Djallit
u njohëm kaq vonë,
kishim ikur kaq larg.


Më mirë
mos t'ia dinim kuptimin as mallit,
kur fronat qenë zënë,
kur s’kish vend përqark.

E sado
të këndshme a joshëse, për tmerr,
të jenë çastet tona
kur vrapin ndalojnë,

Tik-taku
i ditës që vjen e i merr
tregon kërcënueshëm
ku duhet të shkojmë.

..............


Kokëulur
po ndjej se Toka s’ka vend.
Çdo skutë është plot “miq”
e plot dreqër “shenjtorë”.

Veç Qielli
rri hapur për ne anë e kënd,
për ne heretikët a “djajtë” ëngjëllorë.

Të keqkuptuar

Të keqkuptuar

Kemi gjithmonë një detyrë shumë të vështirë:

Të gjejmë forca për të luftuar

gjykimin e pavërtetë të të tjerëve

në të pandryshueshmen

botë të rregullave.



Jetojmë shpesh në moskohë dhe në mosvend,

të pasigurtë për të tashmen,

si fëmijë të braktisur

në një botë kujtimesh dhe pendimesh.



Konfuzë për dimensionet e vërteta të jetës,

të vdekjes,

të pazëvendësueshem,

të papërsëritshëm,

të keqkuptuar.

Me mungon e tashmja…

Më mungon e tashmja…

Më mungon e tashmja që po jetoj
Çuditërisht pa logjikë, gërshetohet me kujtesën
Dhe së bashku falsifikojnë dhe e zhbëjnë
Realitetin.

Cilat ngjarje sërish do të përcaktojnë
Pjesëmarrjen tonë në këtë jetë?
Cila karikaturë pasioni do të imitojë
Dashurinë?

Habitem me shpejtësinë e kotësisë
Nese ndihemi më të plogët se breshka.
Më të palëvizshëm se mali.
Në praninë e matematikës së ndjenjave?

Si nje i ikur ëndrrash

Si nje i ikur ëndrrash


Me tik – takun monoton e fatalist
Të saj,
Koha mërgon kërcënueshëm
Të fundit takim…!

Në këtë largësi akullnajash
Të asaj dite me sot,
Ku herë ngrenë koken e herë zhyten thellësive,
Copëra Dielli e buzëqeshjesh,
Copëra mjegulle e lotësh,
Filozofimesh të boshatisura
A klithjesh proverbiale –
Ti më pervijohesh
Si nje i ikur ëndrrash
Mes një bote që të kthen veç shpinën,
Mes ajzbergesh dritherues dhe pa jete.

Mos prit më…
Eja!
Sikur gjithë jetën të endeshe
Aerodromeve,
Stacioneve gjithfarësh të botës,
Do t’ja vlente që një ditë
T’iu arratiseshe veshtrimeve
Akulluese dhe boshe,
Si shatërvane pa ujë…

Do t’ja vlente të vije sërish
Në Botën e Zemrave që të presin…
Do t’ja vlente regëtima tronditëse
Bashkë me lotin e ngrohtë
Që buron Jetë dhe Dashuri!

Kujdes nga ajo “urrejtje”…

Kujdes nga ajo “urrejtje”…


Ata të dy urrehen, qetësine mos ja u prish

Dhe mos ndërhy në mes tyre tani!

Koren e plagës së urrejtjes mos e gërvish!

Dikur mund të ketë qenë dashuri…


Me fjalë të kota atyre mos iu drejto!

Shmangu më mirë, mos bëj zë!

Nga muret e ndarjes - kështjellë, mos u gabo!

Do ketë padukshmërisht porta në të.


Në rrënoja fjalësh të zymta, trishtuese ngujuar,

Mos mendo se i gjen domosdoshmërisht.

Më mirë vër re - në shikime mos janë përqafuar!

Urrejta që ne perceptojmë mbart ndjenja pafundësisht.

Nje zemer....!

Një zemër....!


Në ditët e ngopura
me shoqërira të pavërteta;

Në ditët e mbushura

plot thashetheme moderne

për pasione personalitetesh 

a për dështime qeverish;

Në ditet e marra, kur të duket më kot 

se je dashuruar;

Ndër dimrat fals 

a verat e rreme;

Në koridoret e mërzitshme të sekondave,

ku shpesh akullon kotësia;

Në orët stresuese, 

kur larvat të duken gjarpërinj;

Në çastet makabre, 

kur tangërllëku fsheh emocionin;

Në heshtjen e ligë, 

tamam kur duhet të flasësh;

Ësht

ë mirë të shikosh pak qiell 

jo artificial...!

Ësht

ë mirë të dëgjosh 

një fjalë të vërtetë...!

Ësht

ë mirë të të përqafojë 

një zemër si e jotja...!

Trokit !!....

Trokit !!....


E ndjen se jemi larguar?

Nuk vjen më në orët që vije!

Por vargjet pak më të rralluar

Zemrës i veshin dritë-hije ..!



Ti jo nuk e di se si unë

Në çdo çast veç ty të kërkoj.

E ndjej kur ti je në furtunë,

Trishtimin me ty përjetoj…



Më thuaj nëse si më parë

E ndjen se ç’mendoj unë tani!

Dërgomë një tingull, një fjalë

Trokit dhe kur unë heshtur rri…!

Qyteti, mbrëmja, unë dhe ti.

Qyteti, mbrëmja, unë dhe ti.

Të bukur, të lumtur, të lodhur, të zhveshur..,
qyteti, mbrëmja, unë edhe ti.
Aroma e përzierë e flokëve,
ngjyra e syve të tu, reflektuar në sytë e mi.

E kujt është kjo zemër që kaq shumë rreh
më fort se frymëmarrja dhe zërat tanë?
Është e jotja, e qytetit a e mbrëmjes,
apo ndoshta e imja me tingull këmbane?

Nuk e di ende ku mbrëmja mbaron
dhe ku fillon qyteti me zemrën e tij.
Nuk dalloj në jam unë kur më përqafon.
a je ti që pushon brenda syve të mi…

Ndryshe

Ndryshe

Ndryshe, sot gjithshka është ndryshe..,
Alternuar nëpër jetën dritë e terr,

Tjetër është shikimi edhe puthja.

Tjetër, një mendim që rrugën merr.

Ndryshe…! Ti ke hyrë në zemrën time.

Nuk e di se si, nga ç’portë vallë

Dhe çdo matës, busull humb kuptimin,

Si ta dija që do ndjeja kaq shumë mall!

Ndryshe vjen mengjesi, përkëdhelës,

Tingujt ndryshe rendin si ujvarë...

E gjithë jeta si çdo ditë merr rrjedhën,

Por … asgjë nuk ështe si më parë…